Bir dünya düşünün… Enerji açlığındaki insanlık yerin altında yeni ve müthiş bir güce sahip bir enerji kaynağı buluyor, çoğu insan bunun insanlığın gelişimine büyük katkı sağlayacak gelişmelerden biri olduğunu düşünse de yer altındaki tek şeyin bu madde olmadığından haberdar değiller. Pek çok insanın kabuslarında bile görmeye cesaret edemeyeceği Locustlar yerin altından geliyorlar ve bütün büyük şehirleri ve mevcut bütün askeri yerleşimleri ele geçiriyorlar. Kurtulanlar Locustların kalın zemini nedeniyle kazıp giremediği tek yer olan bir vadiye sıkışmış durumda, dünyanın geri kalanı ise Locustların kullanmaması için bombalanmış ve harabeye çevirilmiş durumda. Siz Marcus Fenix’siniz, Locustlar ile olan ilk savaş sırasında babanızın yardım çağrısı yüzünden safınızı terk etmiş ancak babanızın ölümüne mani olamamanın yanı sıra ordu (Coalition of Gears) tarafından korkaklık, emirleri yerine getirmemek ve itaatsizlik ile suçlanmış idam cezasına çarptırılmasına ramak kala orduda daha önce verdiği hizmetler yüzünden kırk yıl hapis cezasına mahkum edilmiş durumdasınız. En azından ordu asker kıtlığı çekmeye başlayana kadar.

İşte Gears of War tam olarak bu noktada başlıyor; Can dostumuz, kankamız ve ilerideki ömür törpümüz Dominic Santiago (ki biz kendisini Dom olarak çağırıyor ve gözlerinden öpüyoruz) bize kısaca ordunun asker kıtlığı çektiğini ve genel af ilan edildiğini bildiriyor ve Locustlara karşı sürecek olan 9-10 saatlik savaşımıza doğru yola çıkıyoruz.

Gears of War’u oynamaya başladığımda gözüme çarpan ilk şey grafiklerinden çok oynanışı oldu. Çoğu aksiyon oyununun aksine Gears of War’da deliler gibi kurşun yağdırarak ve düşmanlarınızın üzerine körlemesine giderek çok az yol katedebilirsiniz. Genel olarak bulabileceğiniz her türlü siperi kullanarak rakibinizin açık verdiğiniz anda onlara mümkün olduğunca hasar verebilmek ana amacınız olmalı. Yani basitçe özetlemek gerekirse oyunun genel oynanışı Resident Evil 4’ü andırsada savaşlar daha çok Killswitch’in geliştirilmiş bir sürümünü anımsatıyor. Uzun mesefali çatışmalar genel olarak çok kompleks olmasa da, oyunun asıl eğlenceli kısmı yakın çatışmalardan oluşuyor. Eğer ki düşmanınız size nişan alıp ateş edemeyeceğniz kadar yakınsa yapabileceğnizi pek çok enteresan şey var; silahlarınızdan birinin ucunda süngü yerine bulunan elektrikli testere ile yakaladıklarınızı parçayalayabilir, bir pompalı tüfek veya altı patlar tabanca yardımıyla Locustların değişik dış organları olmadan yaşamaya çalışmalarını zevkle izleyebiliyorsunuz. Benim en sevdiğim hareket ise el bombaları, bombalar bildiğimiz klasik el bombalarından çok gülle atmakta kullanılan hmm… güllelere benziyor. Bombalara bağlı büyük bir zincir var ve siz bu zinciri çevirerek bombayı gönderiyorsunuz. Bizi ilgilendiren ana konu ise bombaların üzerindeki dikenler, bu dikenler sayesinde yakın dövüşte el bombasını düşmanlarınıza saplayabiliyorsunuz. İster tek kişilik oyunda olsun, ister çok kişilikte bomba saplanan kişi genel olarak panikleyerek arkadaşlarının yanına kaçıyor ve onlarında parçalanmalarına yol açıyor. Bunun gibi sahneler oyunda son derece fazla ve oyunun tamamına yayılmış durumda, ve bu oyunun tekrar etmesini ve tek düzeleşmesini kesinlikle engelliyor.

Oynanıştaki bir enteresan nokta da kurşun doldurma sistemi, her silahın normal olarak 4 ve 7 saniye arasında gidip gelen otomatik bir reload süresi var. Ancak bu işi manuel olarak yapmaya da çalışabilirsiniz, bu durumda silah göstergesinin altında bir bar çıkıyor ve bu bardaki çizgiyi doğru zamanda durdurabilirseniz silahınızı erken doldurmak ile kalmıyor belirli kurşunlar boyunca ekstra hasar verme şansı da yakalıyorsunuz. Tabii bu barda doğru noktayı ıskalama şansınız da yok değil, bu barı ıskalamanız durumunda silahınız tutukluk yapıyor ve kurşun doldurma süresi normalden iki katı süre alıyor. Özellikle belirli durumlarda çok sayıda düşman üzerinize gelirken bu yetenek çok faydalı olabiliyor, ancak yapabileceğiniz en küçük hata aynı durumda kaçınılmaz ölümünüze de neden olabilmekte.

Şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki oyuna alışmak son derece kolay, uzun mesafeli çatışmaların mantığını anlamak son derece kolay olsa da yakın dövüşte uzmanlaşmak biraz zaman gerektiriyor. Ancak oyunu oynadıkça bu konuda başarılı olamamak bana pek mümkün gelmiyor açıkcası. Bunun dışında Locustların yapay zekaları son derece başarılı, ağır zırhla ve silah ile donanmış düşmanlarınız direk olarak üzerinize gelirken, daha az silaha ve zırha sahip zayıf locustlar genel olarak siper almayı tercih ediyorlar. Locustların bordo berelileri diyebileceğimiz elite birimlerin ise çoğumuzdan daha iyi oynadığını rahatlıkla idda edebilirim, özellikle bu birimler yanınızdaki birimleri iyi kullanmanıza ve iyi takım oyunu oynamanıza bakıyor.

Marcus oyunun başında eskiden oldukça ünlü olmasına rağmen şu an hain görülen bir askerden fazlası değil, zaman ve çeşitli olaylar yardımıyla beraber üstlerinin güvenini kazanıyor ve rütbe atlıyor. Bunun bize için iki büyük önemi var. İlk olarak 4 kişilik bir takımdan oluşan kendiniza ait bir ekibiniz oluyor, Advanced Warfighter kadar detaylı olmasa da takımınıza yanınıza gelmelerini, ateş etmeye başlamalarını veya silahlarını kullanmalarını bırakmalarını emredebiliyorsunuz. Diğer önemli nokta ise hikaye ile ilgili önemli kararları Marcus’un verecek olması; Oyunun çoğu yerinde yol ayrımlarıyla ve karar vermemiz gereken önemli noktalar ile karşılaşıyoruz. Bu ayrımlar çok uzun olmasada hem oyunun tekrar oynanabilirliği bakımından hem de iki oyuncunun tek kişilik bölümleri beraber olarak oynadığı Co-op oynanışta önemli yer tutuyor. Bazı ayrımlarda, bir oyuncu çıkmazda kalan diğer oyuncuya bir çatıdan veya yan koridordan yardım edebiliyor.

Gelelim oyunun en çok tartışılan kısmı olan grafiklerine, şunu çok rahat ve kesin olarak söyleyebilirim ki Gears Of War, şu zaman aralığında bütün platformlarda çıkan en iyi grafiklere sahip oyun. Oyunun görsel başarısını sağlayan nokta grafiklerinden çok atmosfere etki eden önemli efektler. Basitçe anlatmak gerekirse Marcus’un hızla gelip sırtını duvara çarptığında (yaptığı şeye tam olarak sırtını dayamak diyemeceğim) ortaya çıkan duman, uzun süre silahınızı ateşlediğinizde namludan çıkan ısı bulutu bu hoş detaylardan sadece iki tanesi. Özellikle gece geçen bölümde bir kez olsun başınızı kaldırıp gökyüzüne bakmanızı tavsiye ederim. Vampir yarasa benzeri kyrill denen yaratıkların havada yarattıkları ahenk göz kamaştırıyor. Şu an görsel olarak bu oyuna en çok yaklaşan oyun Ghost Recon Advanced Warfighter ve çok rahat söyleyebilirim ki tüm güzelliğine rağmen Gears of War’un yanına bile yaklaşamıyor.

Oyunun atmosferini sağlayan en önemli noktalardan biri ise sesler elbette. Sesler oyunda son derece iyi kullanılmış. Karakterleri canlı kılan en önemli etkenlerden biri de zaten bu sesler, şirin savaşçılarımız zaman zaman aralarında diyaloglara girebiliyorlar, veya yerden kurşun veya silah alırken birbirlerine haber verebiliyorlar. Yaratıklar da askerlerimizden altta kalır durumda değiller, konuşuyorlar, birbirlerini uyarıyorlar ve en az bizim kadar takım oyununda başarılılar.

Oyunun elbetteki ufak tefek hataları var; öncelikle oyunun çoklu oyunculu sürümünde gözüme çarpan bir kaç önemli hata var; Elektrikli testerenizi merdivenlerde kullanmanız durumunda avatarınız silah kullanmaz ve hareket edemez halde sabit kalma şansı var, zaman zaman bağlanan oyuncuların mikrofonların kullanamadıkları oluyor. Tek kişilik oyunda ise gözüme çarpan herhangi bir eksi yok, yaklaşık 9 saatlik (Düzgün bir Speed Gamer bu süreyi 7 saate kadar indirebilir bana göre.) oyun süresi oldukça kısa olarak görünse de özellikle Split Screen olarak veya Live üzerinden oynama opsiyonları sayesinde oyunu oynadığım 5 günlük süre içinde 3 farklı oyuncu ile bitirme şansına sahip oldum ve şunu çok net olarak söyleyebilirim ki Co-op oynadığınız her oyun kesinlikle bambaşka bir deneyim ve zevk yağmuru oluyor. Bunun dışında Lcosutlar size çok yaklaştığında dövüşler gerçekten çok karışıyor, elektrikli testere bir noktaya kadar çözüm olsada eğer karşınızda birden çok Locust varsa yapabilecekleriniz sınırlı.

Yazının bu kısmını tamamen Co-op (basitçe anlatmak gerekirse çok oyunculu olarak oyunun tek kişilik bölümlerini oynayabildiğiniz oynanış turu.) oynayabildiğiniz oynanış turu oynanışa ayırdım çünkü Gears of War tamamen bu mod üzerine kurulmuş. Oyunu ister internet üzerinden isterseniz ekranı ikiye bölerek aynı konsol üzerinden 2 kişi ile oynayabiliyorsunuz. Oyunda bu oyun türünü destekleyen bir çok element var, örneğin zaman zaman 2 oyuncunun yolları ayrılıyor ve biri diğerine çıktığı çatıdan destek verebiliyor, veya diğerini sıkıştıran bir barikatı diğer oyuncu arkalarından dolanarak savuşturabiliyor. Bunun dışında anlatarak keyfini bozmak istemediğim bir araç bölümü, bir ışık kaynağı ile takım arkadaşınıza yol göstermeniz gereken karanlık bir sokak gibi enteresan ve son derece eğlenceli elementler oyun içinde bolca kullanılmış. Gears of War’u oynayacak oyunculara co-op oynanışı denemelerini kesinlikle tavsiye ediyorum. Daha önce bir çok oyunda bu oyun türü denenmişti ancak neredeyse hiçbiri bu kadar başarılı olamamıştı.